احادیثی گهربار از ائمه درباره شوخ طبعی

مجموعه: احادیث و سخنان بزرگان

احادیثی گهربار از ائمه درباره شوخ طبعی
حدیث (۱) امام باقر عليه السلام :
إِنَّ اللّه  عَزَّوَجَلَّ يُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلا رَفَثٍ؛
خداوند عزوجل دوست دارد كسى را كه در ميان جمع شوخى كند به شرط آن كه ناسزا نگويد.
كافى، ج۲، ص۶۶۳، ح۴

 

———————————-
 حدیث (۲) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
إِنّى أَمزَحُ وَلا أَقولُ إِلاّ حَقّا؛
من شوخى مى كنم، اما جز حق نمى گويم.

 شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۳۰

 

———————————-
حدیث (۳) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
 اَلمُؤمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَالمُنافِقٌ قَطِبٌ غَضِبٌ؛
 مؤمن شوخ و شنگ است و منافق اخمو و عصبانى.
 تحف العقول، ص ۴۹

 

———————————-
حدیث (۴) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
 أَتَتِ امرَأَةٌ عَجوزٌ إِلَى النَّبِىِّ صلى الله عليه و آله فَقالَ لاتَدخُلُ الجَنَّةَ عَجوزٌ، فَبَكَت، فَقالَ: إِنَّكَ لَستَ يَومَئِذٍ بَعَجوزٍ، قالَ اللّه  تَعالى: (إِنّا أَنشَناهُنَّ إِنشاءً فَجَعَلناهُنَّ أَبكارا)؛
پير زنى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد. حضرت به او فرمودند: پير به بهشت نمى رود. پيرزن گريست. حضرت فرمودند: تو در آن روز پير نخواهى بود. خداى متعال مى فرمايد: «ما آنان را آفرينش نوينى بخشيديم و همه را دوشيزه قرار داديم».
تنبيه الخواطر، ج۱، ص۱۱۲

 

———————————-
حدیث (۵) امام كاظم عليه السلام :
إِنَّ رَسولَ اللّه  صلى الله عليه و آله كانَ يَتيهِ العرابىُّ فَيُهدى لَهُ الهَديَّةَ، ثُمَّ يَقولُ مَكانَهُ: أَعطِنا ثَمَنَ هَديَّتِنا فَيَضحَكُ رَسولُ اللّه  صلى الله عليه و آله وَكانَ إِذَا اغتَمَّ يَقولُ: ما فَعَلَ العرابىُّ؟! لَيتَهُ أَتانا؛
 باديه نشينى بود كه نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله مى آمد و براى آن حضرت هديه مى آورد و همان جا مى گفت: پول هديه ما را بده و رسول خدا صلى الله عليه و آله مى خنديدند. آن حضرت هرگاه اندوهگين مى شدند، مى فرمودند: آن باديه نشين چه شد؟ كاش نزد ما مى آمد.
كافى، ج۲، ص۶۶۳، ح۱

 

———————————-
حدیث (۶) امام على عليه السلام :
كَثرَةُ المِزاحِ تَذهَبُ البَهاءَ وَتوجِبُ الشَّحناءَ؛
شوخى زياد، ارج و احترام را مى برد و موجب دشمنى مى شود.
غررالحكم، ج۴، ص۵۹۷، ح۷۱۲۶

 

———————————-
 حدیث (۷) امام على عليه السلام :
مَن كَثُرَ مِزاحُهُ استُجهِلَ؛
هر كس زياد شوخى كند، نادان شمرده مى شود.
 غررالحكم، ج۵، ص۱۸۳، ح۷۸۸۳

 

 

———————————-
 حدیث (۸) امام على عليه السلام :
رُبَّ هَزلٍ عاد َجِدّا؛
چه بسا شوخى اى كه جدّى مى شود.
 تحف العقول، ص۸۵

 

———————————-
حدیث (۹) رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
 لا يَبلُغُ العَبدُ صَريحَ اليمانِ حَتّى يَدَعَ المِزاحَ و َالكَذِبَ و َيَدَعَ المِراءَ و َإِن كانَ مُحِقّا؛
بنده به ايمان ناب نرسد، مگر آن كه شوخى و دروغ را ترك گويد و مجادله (بگومگو) را رها كند، هر چند حق با او باشد.
الترغيب و الترهيب، ج۳، ص۵۹۴، ح۲۰

 

———————————-
حدیث (۱۰) امام صادق عليه السلام :
 إِذا أَحبَبتَ رَجُلاً فَلا تُمازِحهُ وَ لا تُمارِهِ؛
هر گاه كسى را دوست داشتى، با او نه شوخى كن نه مجادله.
كافى، ج۲، ص۶۶، ح۹

 

———————————-
حدیث (۱۱) پيامبر صلى الله عليه و آله :
اَنا زَعيمٌ بِبَيتٍ فى رَبَضِ الجَنَّةِ وَ بَيتٍ فى وَسَطِ الجَنَّةِ وَ بَيتٍ فَى اَعلَى الجَنَّةِ، لِمَن تَرَكَ المِراءَ وَ اِن كانَ مُحِقّـا وَ لِمَن تَرَكَ الكِذبَ وَ اِن كانَ هازِلاً وَ لِمَن حَسَّنَ خُلقَهُ؛
 من براى كسى كه بگومگو را رها كند، هر چند حق با او باشد و براى كسى كه دروغ گفتن را اگر چه به شوخى باشد، ترك گويد و براى كسى كه اخلاقش را نيكو گرداند، خانه اى در حومه بهشت و خانه اى در مركز بهشت و خانه اى در بالاى بهشت ضمانت مى كنم.
 خصال، ص ۱۴۴، ح۱۷۰

 

———————————-
حدیث (۱۲) امام باقر عليه السلام :
 اِنَّ اللّه  عَزَّ و َجَلَّ يُحِبُّ المُداعِبَ فِى الجَماعَةِ بِلارَفَثٍ؛
خداوند عزوجل، كسى را كه در ميان جمع شوخى كند، دوست دارد به شرط آن كه ناسزا نگويد.
كافى، ج۲، ص۶۶۳، ح۴

 

———————————-
 حدیث (۱۳) امام على عليه السلام :
كَثرَةُ المِزاحِ تُذهِبُ البَهاءَ وَ توجِبُ الشَّحناءَ؛
شوخى زياد، ارج و احترام را مى برد و موجب دشمنى مى شود.
غرر الحكم، ح ۷۱۲۶

 

———————————-
حدیث (۱۴) امام حسن عسکری علیه السلام:
 لا تُمار فَیذهَبَ بَهاوُک وَ لا تمازح فَیجتَرَاُ عَلَیک؛
جدال مکن که ارزشت می رود و شوخی مکن که بر تو دلیر شوند
تحف العقول، ص ۴۸۶

 

———————————-
حدیث (۱۵) امام موسی کاظم علیه السلام:
 اِیاک وَ المِزاحَ فَاِنَّهُ یذهَبُ بِنُورِ ایمانِک؛
از شوخی (بی مورد) بپرهیز، زیرا که شوخی نور ایمان تو را می برد.
بحارالانوار، ج۷۸، ص۳۲۱

 

———————————-
حدیث (۱۶) امام على علیه السلام :
كانَ رَسولُ اللّه‏ِ صلی الله علیه و آله لَيَسُرُّ الرَّجُلَ مِنْ اَصحابِهِ اِذا رَآهُ مَغْموما بِالْمُداعَبَةِ وَ كانَ صلی الله علیه و آله يَقولُ: اِنَّ اللّه‏َ يُبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فى وَجْهِ اِخْوانِهِ؛
هرگاه رسول اكرم صلی الله علیه و آله يكى از اصحاب خود را غمگين مى‏ ديدند، با شوخى او را خوشحال مى‏ كردند و مى‏ فرمودند: خداوند، كسى را كه با برادران (دينى) اش با ترشرويى و چهره عبوس روبرو شود، دشمن مى ‏دارد.
 رسائل شهيد ثانى، ص ۳۲۶

 

———————————-
حدیث (۲۸) امام صادق علیه السلام :
كانَ رَسولُ اللّه‏ِ صلی الله علیه و آله يُداعِبُ وَ لا يَقولُ اِلاّ حَقّـا؛
رسول اكرم صلی الله علیه و آله شوخى مى‏ كردند ولى جز حقّ چيزى نمى‏ گفتند.
 مستدرك الوسائل، ج ۸ ، ص ۴۰۸

 

———————————-
حدیث(۲۹) امام محمدباقر علیه السلام :
اِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یُحِبُّ المُداعِبَ فی الجَماعَهِ بِلا رَفَث؛
خداوند عزوجل کسی را که در میان جمع ، بدون ناسزاگویی شوخی کند، دوست دارد .
کافی، ج۲، ص۶۶۳

 

———————————-
 حدیث(۲۹) امام هادی علیه السلام :
الهُزءُ فُكاهَةُ السُّفَهاءِ، و صِناعَةُ الجُهّالِ.
هزل ‏گويى، شوخى كم‏ خردان و كار نادانان است.
خردگرايي – ص۳۰۶ – ح ۹۹۲
منبع : aviny.com